SOCIALE ISOLATIE. WAT DOET DAT MET ONS ALS MENS?
Het lijkt wel of we met de hele wereldbevolking op een soort "keerpunt" zijn gestuit. Ik denk dat ik wel mag zeggen dat we in een existentiële crisis (hier bedoeld als een gevoel van intens onbehagen) zijn belandt. De sociale isolatie die nu nodig blijkt, doet iets met ons menselijk bestaan.
Sommige mensen kunnen door dit gevoel van onbehagen in een diep dal terecht komen. Verlies van hoop. Los komen van je eerdere zekerheden (relatie, familie, werk, je zelfbeeld). Niet meer weten wat je wilt in het leven. Misschien mag ik het zelfs een verlies van zingeving noemen.
Een verlies van zingeving kan ontstaan wanneer je vertrouwde omgeving verandert en jij plotseling uit je comfortzone wordt gehaald. Wanneer je normale functioneren door plotselinge externe omstandigheden wordt verstoord. Wij, als mensen, zijn geneigd om bij dit soort situaties de gevoelens die dan komen, weg te drukken.
'Hoe moet ik nu verder? Ik voel me verloren. Wat heeft mijn leven nu nog voor nut?" zijn gedachten die niet passen bij onze overlevingsdrang. Bij onze overlevingsdrang als mens hoort meer het vermijdingsgedrag. Dit komt omdat onze oude, dierlijke hersenen ingesteld zijn op het voorkomen van gevaar. Op korte termijn is dat natuurlijk prima. Maar als dat vaker gebeurt of te lang aanhoudt, kan datgene wat je vermeden hebt, diep wegzakken of een knagend gevoel veroorzaken.
Alles wat van buiten naar binnen komt, en met alles bedoel ik ook echt alles, moet ons systeem kunnen verwerken. Emoties, schrik, voeding, drank, toxische stoffen, bacteriën, virussen, prikkels, harde woorden, trauma's, verliefdheid. Welke gebeurtenis dan ook. Ons systeem heeft manieren ontwikkelt om dingen buiten te sluiten. Om dingen toe te laten of juist direct te parkeren en weg te stoppen op plekken waar je nooit meer wilt komen.
In de Traditionele Chinese Geneeswijze (=TCG) maken we onderscheid tussen de Voorhemelse en de Nahemelse Orde.
In de Voorhemelse Orde spreken we over een niet beïnvloedbaar systeem.
Lees: Essentie. Een volledig gebalanceerd systeem die het ritme van de natuur volgt. De stroming verloopt zoals het hoort. Zoals de seizoenen oorspronkelijk zijn. Zoals het water zijn weg vindt in het beekje. Zoals een blaadje naar beneden dwarrelt in de herfst en zoals de bloemen naar boven komen in de lente.
In de Nahemelse Orde spreken we over een beinvloedbaar systeem.
Lees: Flipperkast. Het balletje wordt weg geschoten en komt met een enorme kracht de kast in en knalt als een malle heen en weer. Hoekjes en onderdelen in de flipperkast worden te vaak geraakt of juist over geslagen. Het balletje eindigt in het bakje onder de kast zonder dat het alle punten heeft gescoord.
Wij doorlopen doorgaans niet de prachtige volgorde van de Voorhemelse Orde zodra je in contact komt met iets van buitenaf. Als dat wel zo zou zijn, accepteer je dat iets zich aan dient. Je verwelkomt datgene. Je neutraliseert het. Je uit het. Je laat het los en je bent nog steeds volledig blij en liefdevol (met) jezelf.
Waarom beschrijf ik nu juist dit stukje uit de TCG?
Omdat ik hier een link wil leggen met de existentiële crisis waarin we verkeren. Het fijnste zou zijn dat emoties die met deze crisis gepaard gaan, volgens de Voorhemelse Orde bij ons binnenkomen en verwerkt worden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan:
Want wat doe je als je het gevoel hebt dat iets je ontnomen is? Hoe kan je jezelf nieuw leven inblazen, als je de moed kwijt bent om een keerpunt aan te gaan? Hoe doe je dat als je het gevoel hebt dat je er alleen voor staat?
Op zo'n moment denk je natuurlijk niet aan de juiste volgorde om iets te gaan verwerken. Al deze vragen komen met een knal je systeem binnen. De adrenaline giert namelijk door je lijf als er angst dreigt. De adrenaline pompt door je systeem, als je moet gaan verzinnen hoe je verder moet, als je bijvoorbeeld je baan dreigt te verliezen. Bij dit soort heftige situaties volgen we automatisch de Nahemelse Orde.
En toch is het van groot belang dat je juist in dit soort situaties probeert naar je eigen stem gaan luisteren. Niet naar de stemmen van anderen. Niet naar de stem in je hoofd. Maar naar dat stemmetje die ergens diep zit, waarvan je weet dat die er is. Omdat dit jouw innerlijk weten is. Jouw diepe essentie die jouw zingeving geeft.
Hoe vond/ vind ik mijn essentie en mijn zingeving?
Door verschillende gebeurtenissen in mijn leven, waarvan een aantal een diepe impact hebben gehad, heb ik geleerd dat er een aantal methodes zijn die mij helpen.
Één ervan is de existentiële benadering. In mijn woorden kan ik de existentiële benadering niet anders verklaren dat je als mens keuzes hebt in het leven. Moeilijkheden, onzekerheid en pijn hoort bij het menselijk bestaan. Maar de manier waarop we met tegenslagen omgaan, kunnen we zelf kiezen.
Toen ik onder ogen durfde te komen dat ik in mijn 'flipperkast-systeem' controle wilde blijven uitoefenen over iets wat speelde in mijn leven, wist ik dat ik dit niet kon blijven volhouden. Diep in mij wist ik dat er een andere manier was om mijn leven anders in te gaan delen. De angst die ik recht in de ogen ben gaan aankijken, was doodeng, maar ook bevrijdend. De beklemming, het knagende gevoel dat er al die tijd was, kon getransformeerd worden. Ik had een keuze hoe ik hiermee wilde omgaan! Het gaf mij de mogelijkheid om mijn leven ter hand te nemen, om mijn balans op maken en mijn opties te bekijken. Voor mij persoonlijk is deze benadering bevrijdend. Helpend. Maar ook als therapeut zie ik prachtige dingen ontstaan bij mensen, als ze voelen dat er een keuze is hoe om te gaan met diepe emoties en pijn.
Heel soms kan ik gelijk dingen in mijn leven vanuit de Voorhemelse Orde aan gaan. Maar meestal lukt mij dat niet direct. Was het maar zo'n feest. Ik ga ook als een flipperkast, vanuit emotie, dingen aan. Ik zou graag willen dat ik een alarmbel had die gelijk aan zou gaan bij een gebeurtenis. Een misthoorn die mij wakker schudt om gelijk de Voorhemelse Orde aan te zetten. Die vanuit de diepte roept: 'Hey, joehoe Urs!! Dit ga je niet accepteren hoor. Hierdoor blijf je hangen in die emotie!' Een misthoorn die mij wil laten weten dat mijn systeem even een innerlijke verschuiving nodig heeft, om niet langer in de emotie te blijven hangen en te hoeven zoeken naar een betekenis of zingeving buiten mij om.
Dus door existentiële vragen te stellen kwam ik op de essentie van mijn leven. Op mijn bestemming (Bu Ming). In 2008 ben ik dankzij deze benadering, in combinatie met de studie Bu Ming en het lezen van boeken van onder andere Irvin Yalom, weer gaan vertrouwen in mijn eigen leven, in mijn eigen wijze. Ik begreep nog steeds niet waarom dingen waren gebeurd, maar ik begreep wel dat ik een keuze had om er anders mee om te gaan. De zingeving van mijn leven was terug. En natuurlijk heb ik nog niet alles aangepakt wat verstopt zit in mij. Maar ik ben me er wel van bewust en durf er naar te kijken.
Ik ben ervan overtuigd dat deze manier van leven mij tot een "beter" mens hebben gemaakt. Niet in de zin van het ego, maar in de zin van dichter bij mijn eigen bestemming te kunnen zijn.
Lief mens. Lees onderstaande vragen. Neem er de tijd voor. En beantwoord ze.
* Wie ben IK?
* Wie wil IK zijn?
* Ben ik dat al?
* Kan ik de weg gaan die IK wil?
* Zijn er dingen in mijn leven die ik niet heb waargemaakt?
* Zijn er dingen in mijn leven die ik wel heb waargemaakt?
* Zijn er dingen in mijn leven die ik anders wil vanaf nu?
* Zijn er nog dingen die ik tegen iemand wil zeggen, wat ik nog nooit of onvoldoende heb gezegd?
* Wat wil ik over mezelf denken als ik sterf?
* Als ik nu dood zou gaan, is het dan genoeg geweest?
Als het je gelukt is deze vragen te beantwoorden, hoe fijn zou het dan zijn om dit met iemand te delen? Om met iemand over de betekenis van jouw leven te praten? Dat kan met iemand die je lief is. Maar dat kan ook met ons.